علم از لوازم حيات است، و حيات، صفت ذاتى اوّلى خداوند متعال است. علم او مثل ساير صفات ذات او، هميشه و لايزال در فعليّت تامّه واجب و ثابت است. براى ذات و صفات او نهايت و حدّ و غايتى نيست، ازلى و ابدى و به هر چيزى محيط است؛ يعنى حقيقت علم او به معناى شهود، حضور و احاطه او بر هر چيز است. عليم، صفت مشبّهه علم است و در موردى به كار مى‌رود كه به ثبوت صفت علم اشاره داشته باشد. اين واژه در قرآن در ۱۶۲ بار در قرآن به كار رفته و اكثر كاربرد آن در مورد تثبيت صفت علم است و در كنار اسمى ديگر به كار رفته است كه با معناى آن مناسبت دارد، مثل سميع و حكيم و خبير و ... آمده است.
